Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Πρόσκληση σε Διαβούλευση για το Εγχειρίδιο "Προδιαγραφές και Διαδικασίες Τηλεψυχιατρικής"

Η ΚΛΙΜΑΚΑ αξιοποιώντας την εμπειρία της από τη χρήση της τηλεψυχιατρικής, αποφάσισε να προχωρήσει σε διαβούλευση για το εγχειρίδιο "Προδιαγραφές και Διαδικασίες Τηλεψυχιατρικής". Το εγχειρίδιο αποτελεί προσπάθεια τυποποίησης των διαδικασιών που ακολουθεί η ΚΛΙΜΑΚΑ και περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενότητες:
•Τεχνικές Προδιαγραφές Εξοπλισμού Μονάδας Τηλεψυχιατρικής (κωδικός 01)
•Προδιαγραφές Χώρων Τηλεψυχιατρικής (κωδικός 02)
•Καλές Πρακτικές (κωδικός 03)
•Κατάρτιση - Πληροφόρηση (κωδικός 04)
•Βιβλιογραφία (κωδικός 05)
•Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (κωδικός 06)
Η Κλίμακα καλεί κάθε τους ενδιαφερόμενους να συμβάλλουν στη βελτίωση του, καταθέτοντας τις διορθώσεις, τις συμπληρώσεις, τα σχόλια και τις εκτιμήσεις τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση: info@klimaka.org.gr

Στόχος είναι, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, το εγχειρίδιο να λάβει την μορφή πρωτοκόλλου λειτουργίας των μονάδων τηλεψυχιατρικής.
Βρείτε το εγχειρίδιο εδώ

Ερωτήματα για την αυτοκτονία κρατουμένου στο Α.Τ. Πολίχνης

Η αυτοκτονία κρατουμένου στο ΑΤ Πολίχνης και η συνεπακόλουθη ενέργεια να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι αστυνομικοί που βρίσκοταν σε υπηρεσία εγείρει πλήθος ερωτημάτων σχετικά με την απόδοση ευθυνών για τον θάνατο ενός ανθρώπου.
Η πρόληψη της αυτοκτονίας δεν καθίσταται εφικτή με τη διενέργεια και μόνον σωματικής έρευνας καθώς τα άτομα που διακατέχονται από αυτοκτονικό ιδεασμό μπορούν να γίνουν πολύ εφευρετικά όταν παίρνουν την απόφαση να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Δεν αρνούμαστε ότι ο περιορισμός της πρόσβασης σε θανατηφόρα μέσα αποτελεί έναν από τους βασικούς άξονες πρόληψης της αυτοκτονίας, αλλά είναι αυτό αρκετό;

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΛΙΜΑΚΑ "Συσχετισμοί οικονομικής κρίσης και αυτοκτονίας"


Αύξηση των κλήσεων στη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία λόγω οικονομικών προβλημάτων

Συσχετισμοί οικονομικής κρίσης και αυτοκτονίας

To τελευταίο χρονικό διάστημα οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, και όχι μόνο, επιχειρούν μία ανάδειξη των «δραματικών» επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στην ψυχική υγεία των πολιτών και, ειδικότερα, στην αύξηση, που αυτή επιφέρει, στις αυτοκτονίες. Ο συσχετισμός με τις αυτοκτονίες επιδημικών διαστάσεων κατά την περίοδο του κραχ της Νέας Υόρκης, είναι συχνός αν και, κατά ένα μεγάλο βαθμό, άτοπος.

Οι ιστορίες χρεωκοπημένων επιχειρηματιών που αυτοκτονούν πέφτοντας από ουρανοξύστες έρχονται να ενισχύσουν την εικόνα που έχουμε για το κραχ της Γουόλ Στριτ τον Οκτώβριο του 1929. Ωστόσο, η «επιδημία» αυτοκτονιών της εν λόγω περιόδου, όπως αυτή πολύ συχνά αναδεικνύεται, είναι, κατά ένα μεγάλο βαθμό, μύθος. Τα ποσοστά αυτοκτονιών στην Αμερική ήδη παρουσίαζαν σταθερές αυξητικές τάσεις από το 1925, και μόνο μία πολύ μικρού βαθμού αύξηση κατά τα έτη 1930 και 1931 μπορεί να αποδοθεί και στις συνέπειες της «Μεγάλης Κατάθλιψης» (Great Depression). O αριθμός των αυτοκτονιών τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 1929 στις Η.Π.Α. ήταν μικρότερος από αυτόν των άλλων μηνών. Ο μεγαλύτερος αριθμός αυτοκτονιών εκείνου του έτους σημειώθηκε τους θερινούς μήνες, όταν η χρηματιστηριακή αγορά είχε ιδιαιτέρως θετική εικόνα.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Συνδεδεμένοι


[Απόσπασμα από το βιβλίο «Συνδεδεμένοι», Nicholas A. Christakis, MD, PhD και James H. Fowler, PhD]
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επίγνωση της άμεσης επίδρασής μας στους φίλους και στην οικογένειά μας· οι πράξεις μας μπορούν να τους κάνουν ευτυχισμένους ή  δυστυχισμένους, υγιείς ή αρρώστους, ακόμη και πλούσιους ή φτωχούς. Σπάνια όμως αναλογιζόμαστε ότι ο αντίκτυπος όσων σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, κάνουμε ή λέμε μπορεί να επεκτείνεται πολύ πέρα από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Αντιστρόφως, οι φίλοι και οι συγγενείς μας λειτουργούν ως αγωγοί που μεταφέρουν προς εμάς επιρροές εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων. Σε ένα είδος κοινωνικής αλυσιδωτής αντίδρασης, μπορούμε να επηρεαστούμε από γεγονότα στα οποία δε συμμετείχαμε και από ανθρώπους που δε γνωρίζουμε. Είναι σαν μπορούμε να νιώσουμε τον παλμό του κοινωνικού κόσμου που μας περιβάλλει και να ανταποκριθούμε στο ρυθμό του. Ως μέλη ενός κοινωνικού δικτύου, υπερβαίνουμε τον εαυτό μας –για καλό ή για κακό- και γινόμαστε μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου. Είμαστε συνδεδεμένοι.
Η συνδεσιμότητά μας επιδρά δραστικά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη κατάσταση.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Άστεγοι και πραγματικότητα

Με τη δεινή εξέλιξη της οικονομικής κρίσης δοκιμάζονται όλα τα κεκτημένα. Αυτή ακριβώς όμως είναι η στιγμή που θα πρέπει περισσότερο από ποτέ άλλοτε να προστατεύουμε τις ευάλωτες ομάδες, ως κράτος, ως συλλογικότητες και ο καθείς κατά μόνας. Βέβαια, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ισχυριστούν πως με δεδομένη την πρωτοφανή οικονομική κρίση συνιστά πολυτέλεια να μιλάει κανείς για ανθρώπινα δικαιώματα.
Όμως αν η περικοπή των μισθών είναι ένα κακό που θα πλήξει πολλούς συμπολίτες μας στον παρόντα χρόνο, ο περιορισμός και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα είναι ένα κακό που θα αμαυρώσει το παρελθόν και θα υποθηκεύσει ες αεί το μέλλον μας. Εξάλλου η περιθωριοποίηση των ευάλωτων ομάδων αλλά και η αύξηση του αριθμού τους δημιουργεί επιπλέον κόστη, αυξάνει την εγκληματικότητα και διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευάλωτων ομάδων, η προστασία του χαρακτήρα του κράτους μας ως κράτος πρόνοιας, δεν απαιτεί πλεόνασμα χρημάτων αλλά έξυπνες, ορθολογικές και συντονισμένες πολιτικές, όπως και ενεργούς πολίτες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία.
 
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ εδώ
(φωτό: Ιάκωβος Χατζησταύρου)