Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Ποιός νοιάζεται; Τα δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές διαταραχές και ο δρόμος προς την ψυχιατρική απορρύθμιση

Στο όνομα και κατ΄εντολή της διοίκησης του Γενικού Νοσοκομείου -Κέντρου Υγείας Νάξου αναρτήθηκε στο χώρο του νοσοκομείου ανυπόγραφη ανακοίνωση, με την οποία ενημερώνεται το κοινό του νοσοκομείου καθώς και οι υπεύθυνοι της Κινητής Μονάδας Νοτιοανατολικών Κυκλάδων, πως "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΗ ΚΑΜΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΨΥΧΑΣΘΕΝΟΥΣ. ΝΑ ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ". Οι συντάκτες της ανακοίνωσης έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όχι μόνο το σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των ατόμων με ψυχικές διαταραχές αλλά και το νόμο λ.χ. τις διατάξεις του άρθρου 47, του νόμου 2071/1992 (ΦΕΚ Α’ 123/15-7-1992), που αναφέρεται στα δικαιώματα του νοσοκομειακού ασθενούς και συγκεκριμένα του δικαιώματος “προσεγγίσεως στις υπηρεσίες του νοσοκομείου, τις πλέον κατάλληλες για τη φύση της ασθένειάς του, του δικαιώματος παροχής φροντίδας με τον οφειλόμενο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια του, όχι μόνο με την εν γένει άσκηση της ιατρικής και της νοσηλευτικής, αλλά και τις παραϊατρικές υπηρεσίες, την κατάλληλη διαμονή, την κατάλληλη μεταχείριση και την αποτελεσματική διοικητική και τεχνική εξυπηρέτηση”.
Aν πράγματι η εν λόγω ανακοίνωση αναρτήθηκε κατ΄εντολή της διοίκησης του Γενικού Νοσοκομείου Νάξου και για το περιεχόμενό της, όπως γνωρίζουμε, έχουν ενημερωθεί το Υπουργείο Υγείας και η  Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας, χωρίς να ληφθούν άμεσα μέτρα  σχετικά με την προστασία  στη Νάξο των ατόμων με ψυχικές διαταραχές και την αξιοπρέπειά τους, τότε ζούμε το όνειδος και την ψυχιατρική απορρύθμιση.

Δείτε εδώ την επιστολή της ΚΛΙΜΑΚΑ στο Υ.Υ.Κ.Α. σχετικά με τα ανωτέρω.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Mια ιστορία ηρωοποίησης της ψυχικής ασθένειας ή ψυχιατρικοποίησης του ηρωισμού;

Ο άνθρωπος που δολοφόνησε το απαρτχάιντ

Να σκοτώσεις μέσα στην Βουλή της Νότιας Αφρικής με τέσσερις μαχαιριές τον πρωθυπουργό - οραματιστή του απαρτχάιντ Εντρικ Φερβούρτ και, όταν πεθάνεις, έγκλειστος σε ψυχιατρείο, να μη βάλουν στον τάφο σου ούτε καν μια πλάκα με τ' όνομά σου, μόνο μία πέτρα ανάμεσα σε δύο «κανονικούς» τάφους για να δηλώνει ότι κι εκεί υπάρχει θαμμένος κάποιος, υπερβαίνει και τον σουρεαλισμό, και την έννοια της αχαριστίας.
Αλλά μάλλον θα έκανε τον εκτελεστή του ρατσιστή πρωθυπουργού να χαμογελάσει ειρωνικά.
Τριάντα περίπου χρόνια μετά τη δολοφονία, ασπρομάλλης πια ο Δημήτρης Τσαφέντας, αυτός είναι ο μετέπειτα νεκρός κάτω απ' την πέτρα, φοράει τη ριγέ ρόμπα των τροφίμων στα ψυχιατρεία της Νότιας Αφρικής, φοράει καμπόικο πράσινο καπέλο, κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι, είναι ροδομάγουλος και καλοξυρισμένος, μιλάει άνετα, δείχνει χαρούμενος και με αυτοπεποίθηση και λέει έχοντας σταυρωμένα τα χέρια: «(Ο Φερβούρτ) ήταν ένας ανήθικος άνθρωπος και αποφάσισα να τον μαχαιρώσω. Και τον σκότωσα». Στα τελευταία λόγια ξεσταυρώνει τα χέρια και αναπαριστά τη μαχαιριά που έδωσε στο στήθος του Φερβούρτ, που καθόταν στην πρωθυπουργική καρέκλα.
Ηταν 6 Σεπτεμβρίου 1966, ο «έγχρωμος» Μίμης Τσαφέντας, γεννημένος το 1918 στη Μοζαμβίκη από τον Μανώλη Τσαφεντάκη και τη Μοζαμβικιανή Αμίλια Βίλιανς, εργαζόταν στη Βουλή ως κλητήρας και είχε εύκολη πρόσβαση. Ηταν η κατάληξη μιας οδύσσειας που άρχισε από τη γέννησή του.